Van Ankara Residence naar Cicekkent, Sokak 5, no 9

Het is Bayram. Dat kenden we tot heden als Eid, maar alles is hier anders, en dus de Eid ook. Niet dat we veel hebben gemerkt van Ramadan (hier: RamaZan), dat stond dit jaar eens lekker ver van ons af. Geen inzakkende services, afzakkende arbeidsproduktiviteit, geen schuldgevoel (of ergernis) bij dat eindeloze lekker niet eten (Hans Teeuwen over religie: "en dan gaan we met zijn allen gezellig allemaal dingen NIET eten").
Nee wij aten in de afgelopen weken vaak van restaurant Eyvan. Zo vaak zelfs dat ik de dames die de kassa beheren daar al ken. En als in binnenloop, en met gebarentaal iets bestel, dan krijg ik steevast koffie of thee aangeboden. En dan hoef ik alleen maar door het glas te kijken naar de keuken van 4 bij 10 meter, waar niet minder dan 10 chefs bezig zijn om een schier onmogelijke hoeveelheid eten te produceren voor restaurant, afhaal en wegbreng. Een van de chefs is verantwoordelijk voor het enige dessert dat je kan bestellen, een klein taartje dat Künefe heet, dat even wordt opgebakken in een pannetje, daarna gesmoord in warme suikersiroop. Hij houdt ruim tien pitten goed in de gaten, zorgt voor een zacht vuurtje, en als alles veilig staat, loopt hij drie meter naar achteren om bij de buitendeur met een steelse blik in mijn richting een sigaret aan te steken.

Vandaag weer eten van Eyvan, met een kaas-pide voor Lot (en voor Pina, die dat leert eten van haar grote zus).

We vieren dat dit de laatste avond is in Ankara Residence. Morgen doen we de grote "sweep" door het appartement en dan verhuizen we naar ons huis op de prairie.

We drinken Turkse Rosé, Kavaklidere Lal (nomen est omen), prettige wijn.

Turkse wijn is uiteindelijk heel goed drinkbaar, als je maar weet wat je wil. Collega Ertan stuurde me naar een heuse wijnboetiek (Dubonnet), waar een hippe jonge Turk (kaalgeschoren kop met intellectuele vierkante bril) me vertelt wat ik wel en niet moet kopen. Hij is blij met mij (ik ben al drie keer terug gegaan) en ik met zijn goede raad ("you can try this one, that one is no good"). Het wijnhuis Diren is tot heden onze grootste leverancier, en behalve de özközgözü (lokale druivensoort), vinden wij ook de bogaskere (spreek uit boaskere, de lokale Shiraz)) lekker.

En de circel is nu bijna rond. We begonnen in juni in Oman, met voorbereiden, inpakken, afscheid nemen. Het is nu september, en we zijn, samen met onze spullen, via Nederland naar Turkije verhuisd. Alles is anders: land, verkeer, eten, cultuur, school

, werk, taal, huis, hulp, etc etc.

Van/naar

Van/Naar

Maar wat me meevalt: Het afscheid van Oman viel zwaar, en we zullen het land, en vooral het leven daar met onze vrienden enorm missen. Gelukkig is Turkije heel anders, en Turkije nodigt uit tot meer zien en doen. Waar Oman geweldig was in leegte, warmte, kamperen, is Turkije dat in groene natuur, eten, diverse landschappen. Zonder tent helaas, maar er zijn genoeg hotels die maken dat je er zin hebt. Een van onze eerste expedities wordt zeker dit: http://www.nisanyan.com/
En als Peerke en Anneke met ons willen komen kamperen dan zeker dit: http://www.theshambala.com/

Vandaag zijn we nog in huis geweest, om er koffers af te leveren (we arriveerden hier met 8 koffers, dus er is wel wat over te brengen), en om er te eten, en te spelen. De kinderen hervinden speelgoed dat maandenlang op zee dobberde, en eind van de middag lopen we naar beneden naar de speeltuin van het complex. Het wordt zelfs een beetje koud, en we zien nu al dat onze altijd zomer garderobe uit Oman het hier niet gaat redden. Wel is dit zoveel normaler! Lekker lopen, en de kinderen met rode wangen!

Oh ja, vanaf morgen even geen internet... Met een beetje geluk, verderop in de week, maar eerst zien dan geloven...

written by

gerasander on September 20, 2009 from Ankara, Turkey

from the travel blog: Gera, Sander, Carlotta, Pina en Damiaan in Ankara!

Send a Compliment

Hi Gera, wat een leuke impressie van jullie belevenissen. Turkije lijkt een heel aantrekkelijke plek voor jullie te worden, heerlijk. Hoe is het inmiddels, hebben jullie al winterkleding ingekocht? Het zal wel flink koud worden in Ankara. We komen er graag een keer langs. Voor nu zijn we aan het bijkomen van een lang weekend Florence waarvan we dinsdag tergkwamen. We zijn met een groep vsan onze renclub daar geweest en hebben allebei de marathon gelopen, Robbert voor het eerst, hij zou 25 km doen,en dan kwam de route langs ons hotel en wilde hij uitstappen. Maar ongelooflijk, hij is doorgelopen tot het eind in een betere tijd dan ik, die zo goed getraind had..Heel leuk, hij heeft het nu al over ons jaarlijkse marathontripje. Maar eerst lekker rustige dagen rond Kerst, we zijn erg druk, zowel overdag als s avonds, en vanaf 24 december zijn we 4 week vrij. De eerste 10 daqgen willen we thuis zijn en daarna een 'grote vakantie'doen. We zijn afgelopen jaar niet veel weggeweest, dus heerlijk om lange tijd vrij te zijn. Robbert zijn beugel mag er dan ook uit, en dat is een hele opluchting. hij heeft sinds 3 maand een ding onder zijn gehemelte wat de kaak oprekt (na een operatie waarin de kaak is ingesneden, eng verhaal he). Als de kaak groot genoeg is komt er een beugel, maar dan kan hij weer normaal eten en heeft hij minder pijn, is de verwachting. Tja, wie mooi wil zijn.. Ik ga nog even aan mijn sinterklaasgedicht werken, we ontmoeten de familie vanmiddag bij kees en elles, en hebben elk 1 naam gekregen,. dat valt nog mee. jullie fijne decembermaand, en zet me op je maillijst als je een update op deze site plaatst! Liefs, Willemien

written by Willemien on December 4, 2009

comment on this...