Vandaag zou de afsluiting zijn met een examen en de laatste twee duiken in de zee. Helaas, helaas heb ik deze niet kunnen doen. Sinds gisteravond had ik wat problemen met ademhalen en pijnlijke armen en daarom besloten dat ik toch maar even rustig aan doe. 18 meter diep is tenslotte niet niks.

Gelukkig heb ik de eerste twee duiken in de zee wel kunnen doen en daar al wat leuke beestjes gezien (nemo en z'n vriendjes). Met de vaardigheden zat het ook wel goed, tijdens de 2e duik goed gezweefd door het water, bril ontdoen van water is een eitje en ook het delen van een luchttank dmv het noodadmapparaat is niet zo heel moeilijk.
Mijn cursus is nu omgezet tot een 12 meter/scuba diver cursus. In de toekomst kan ik die upgraden door nog een keer een dagje te duiken en het bijbehorende examen af te leggen.

Vandaag is ook de laatste dag in Lanta, morgen om 9:00 vertrek ik met de mini-van naar Trang (plaatsje schijnt iets met koffie te maken te hebben). Als het een beetje interessant is dan blijf ik daar 2 dagen, voordat ik weer naar Bangkok vertrek. Me voorbereiden voor de vlucht naar huis.

written by  markvakantie on May 5, 2007 from Ko Lanta, Thailand
from the travel blog: Thailand 2007
Send a Compliment

---

2 comments...

Afstand bungalow tot de zee

Hangmat op het strand

Gisteren heb ik een motorscooter gehuurd en ben het eiland gaan verkennen. Onderweg kwam ik op een gegeven moment een stoet mensen tegen en ben maar langs de kant gaan staan om ze er langs te laten. De groep mensen droeg een zelfgemaakte houten boot. Langs de kant wordt ik aangesproken door een groep (vrijwilligers die bezig zijn met de heropbouw van Ko Lanta na de tsunami), of ik m'n motor laat staan en meedoe aan de festiviteiten.

Niet veel later hoor ik dat het een 2-jaarlijks festival is waar de Andaman sea-gipsies hun boot met "slechte dingen" te water laten. Maar niet voordat deze ingezegend is met geluk. Gedurende de hele nacht doen ze een rondedans om de boot op het ritme en het gezang van zigeunermuziek. Ik dacht dat zoiets alleen nog maar bestond in de Suske in Wiske veralen! Bij het inzegenen komt trouwens ook een flinke scheut alcohol kijken, de vrijwilligers zijn zo aardig om een vaatje bier met een rietje ter beschikking te stellen. Ik doe het maar rustig aan omdat m'n plan is toch met de motor weer terug te gaan om wat te slapen.

Het bootje met de slechte dingen

Dansen als inzegening

Om 2:50 gaat m'n wekker af, ik ben van plan te bekijken hoe het scheepje ter water wordt gelaten. De weg kan ik gelukkig in 'e'en keer vinden.
Bij de plaats van ter water lating is het een wat ingekakte bedoeling, als de mensen al niet door de gewone vermoeidheid in slaap zijn gevallen dan moet het wel door de alcohol zijn. Rond een uur of 5 zou de boot in het water worden gelaten, half 5 beginnen de mensen al met het bevestigen van de zeilen aan de masten. Niet veel later begint het te stortregenen. Een kwartier later regent het nog steeds, een half uur later hetzelfde, een uur... nog steeds regent het en staat het schip op de kant. Omdat ik benieuwd ben of mijn motor nog start van al die regen ga ik daar even kijken, en eigenlijk ben ik het wachten ook wel zat. Ik stap op de motor en ga terug naar m'n bungalow.

Ook al is het nog vroeg, ik blijf wakker en ga wat hardlopen over het strand, een stukje zwemmen in de zee. Na het ontbijt lijkt het of die zee ineens een stuk wilder is geworden. De golven komen tot ver op het strand. Goed nieuws; waarschijnlijk wordt het weer vrijdag beter. En dat is nou precies de dag dat ik m'n eerste scubaduik ga doen (13500 bht), ik ga m'n open water duikcertificaat halen!

Wilde golven in de ochtend

Zoals altijd ging niet alles zoals het zou moeten lopen. Ik had bij de pier in Krabi de dag ervoor gehoord dat de boten rond 10:00 vertrekken. Toen ik vanmorgen om 8:15 bij m'n guesthouse-eigenaresse aankwam was ik dan ook verbaasd te horen dat ze net weg waren. Gelukkig kon ik er achteraan racen met een taxi en zo haalde ik toch de trip.

Nouja, dat was problems part I. Ik kreeg een sticker opgeplakt zodat ik de boot op kon. Daar bleek dat we op een grotere boot gezet werden, iets wat me een stuk minder leuk leek (nav de hint van Sara dat je ook met de kleine bootjes kon). Ik ging dus weer terug naar het strand en een kwartiertje later had ik een nieuwe groep die w'el met de kleine boot wilden.

En dan het weer. Het was bewolkt, ik gok 30 graden. Goed weer voor m'n armen en nek dus ;-) Ik heb gezwommen, gesnorkeld (en besloten dat ik ook ga duiken als het weer het toelaat) en gewoon lekker in het bootje gezeten.
Toen het tijd was om terug te gaan pakten zich wat donkere wolken boven het strand samen. Niet veel later stortregende het. De voorspellingen voor de komende dagen zijn niet geweldig, "Thunderstorms". En dat terwijl m'n afsluiting met zon, zee en stand zou moeten zijn. Nouja, dan doe ik dat wel in Nederland... als het tegen die tijd niet weer afgekoeld is.

Andaman zee

Kalksteenrots bij Krabi

Strand van eiland bij Krabi

Visjes

Eiland bij Krabi

Stortregen boven Krabi

Door het stormbezoek aan Sukhothai was het mogelijk door te gaan naar Phitsanulok. Vanuit dat stadje zou ik dan de trein nemen naar Bangkok. Dat de Lonely Planet wat verouderd is blijkt uit de treintijden; volgens het boek zou de trein er ongeveer 10 uur over doen; dat is intussen 6 uur geworden. Na een uur vertraging afgewacht te hebben vertrok mijn trein om 01:45. M'n bed werd opgemaakt zodat ik een paar uurtje kon slapen in de trein.

Waar ik uit zou stappen wist ik nog niet precies. Omdat Ayutthaya, een stad die ook vervallen tempels heeft, op de route lag zou het handig zijn om daar uit te stappen. Maar omdat ik verhalen gehoord had over Ayutthaya over de staat van vervalling van de tempels (erg vervallen) wist ik niet zeker of het nou nog wel zo leuk was na Sukothai.
Gelukkig werd de beslissing voor mij genomen. Of het nou kwam doordat de trein er niet stopte, of omdat ik door de omroeper zijn melding heen had geslapen... ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik het hele Ayutthaya-station niet gezien heb.

Dan maar een dagtripje vanuit de massale stad Bangkok. Ayuttaya had ik niet teveel zin meer in, Kanchanabury wel. Gisteren heb ik de brug over de rivier Kwai bezocht (ziet er als brug op zich niet heel speciaal uit). Het bijbehorende museum, dat erg rommelig was en eigenlijk meer een verzameling van allerlei spullen die ergens in het gebouw werden neergezet. En de begraafplaats waar veel nederlandse krijgsgevangenen waren te vinden.

Vanavond ga ik met de bus naar Krabi toe, richting de eilanden. Maar eerst nog naar de dierentuin, kijken of dat er hier een beetje anders uitziet dan bij ons.

Dusit Zoo

Houten brug van de Birma spoorlijn

De brug over de rivier Kwai

Waarom dan weer in Mae Sot? Nah, dat is een tussenstop. Eigenlijk was ik van plan vandaag direct door te gaan naar Sukothai. Mijn aankomsttijd zou dan ongeveer 22:00 zijn, en zonder te eten. Dus nu ga ik morgenochtend vroeg op pad. Ik verblijf deze keer niet meer in het Green guesthouse maar een andere. Het is een zaal voor 8 personen, voor 60bht en heb wel de kamer voor mezelf op dit moment.

Ohja, dat moet ik ook nog even vertellen; ik heb bijna als een echte Thai gereisd. Nog net niet op het dak van de songthaw maar wel achterop staand op de uitgeklapte laadklep. En dat op een weg die eigenlijk te gek voor woorden is. De weg tussen Mae Sot en Umphang is een kronkelweg langs een berg waar je zo 50 meter naar beneden kijkt. De chauffeurs zijn daarnaast ook zo vriendelijk om gerust 50 te rijden met 20 man in zo'n taxi. Ik denk trouwens dat ik roodverbrande kuiten heb.

Overnachten in een Karen dorpje

De houten brug bij het dorpje

Wortels van een boom in het nationale park bij Umphang

Ik spring van de grootste waterval in Thailand (niveau 1 = 4m :-) )

Groen tijdens het raften

Groen tijdens het raften in de Mekong

Mae Sot, tsja, wat kan ik daar over zeggen. Wat een troosteloos stadje is dat, er gebeurt niks (op de karaokeshow bij het politiefeestje na), niemand lijkt veel te doen. Ik ben maar met de fiets (zo'n fiets met een mandje als in ET gebruikt wordt) naar de grens gegaan en heb daar toch nog een paar mooie plaatjes kunnen schieten van de zonsondergang boven Myanmar (Birma). Nog wat over Mae Sot, je kunt er door de uitgedroogde rivierbedding zo naar het tegenoverliggende land lopen, wat veel mensen ook doen. Mea Sot is misschien ook wel zo troosteloos omdat er behoorlijk wat vluchtelingenkampen zijn.

Slaapkamer Mae Sot

Green Guesthouse

Buddha in Mea Sot

Zonsondergang boven Birma

Vriendschapsbrug, verbinding Thailand-Birma

Maar goed, vanmorgen ben ik vertrokken naar Um phang, een geweldige rit in een Songthaow/Pick-up taxi met zo'n 30 mensen. Ik zat relaxed met iemand anders op de bijrijdersstoel. Geweldige Bergen gezien! helaas kon ik geen foto's maken maar dat hoop ik morgen te kunnen doen, ik ga een 3-daagse trekking doen hier in de omgeving. Op dit moment verblijf ik in het Riverview guesthouse (heeft denk ik wel een website). Na de trekking ga ik door naar Sukothai of Bangkok. Ik twijfel nog.

Onderweg naar Umphang

Onderweg naar Umphang

Sawadee Khrab!

written by  markvakantie on April 20, 2007 from Umphang, Thailand
from the travel blog: Thailand 2007
Send a Compliment

---

2 comments...

De eerste dag werd ik rond 9.30 opgehaald met een pick-up taxi. De gidsen Jim en Tom Cruise (z'n herkenbare gidsnaam) hadden al 2 enorme emmers klaargezet zodat we onderweg naar het gebied van de trekking iedereen nat konden maken, het was tenslotte Songkrang. Nog een paar mensen werden opgepikt zodat de totale groep bestond uit 5 mensen.

Bob Marley en Boney M uit de speakers en op naar het platteland! Het eerste onderdeel dat we gingen doen was rafting. De 3 mannen en de 2 vrouwen werden apart op een langwerpige bamboevlot gezet en zo werden we een rivier afgepunterd (op z'n Gieters). Onderweg passeerden we plaatsen waar de lokale mensen maar al te blij waren om farang (buitenlanders) eens flink nat te gooien. Het waterdichte zakje voor m'n camera was bij deze goedgekeurd (te koop bij Perry Sport).

Na het raften onderweg vertrok de pick-up (heet dit eigenlijk wel zo?) naar een waterval. Er was maar een klein stukje om in het water te komen maar het was genoeg om tegen de woeste stroming in te zwemmen. Na deze energie verspild te hebben begon de bekliming van de heuvel/berg, in >35 graden zo'n 2 uur lopen naar een Karren dorp waar we overnachten.

Tegen de schemering aan werd er een kampvuur gemaakt en het dorp (40 mensen?) werd erbij geroepen om kennis te maken, dit deze ze onder andere door de kinderen een lied te laten zingen. De rest ging niet helemaal van harte en het bleek na navraag dat ze het eigenlijk niet zo op touristen hebben, en terecht.

De Chiang biertjes smaakten ons goed en de meesten sliepen dan ook goed die nacht. In een hut, onder een klamboe. De volgende ochtend was het alweer afscheid nemen van 3 van de 5, we bleven dus met z'n tweeen over. Ik ging verder met de fransose Sophie en de gids Jim. Sophie was al een paar maanden in Australie geweest en nu in Thailand massagecursussen aan het doen om zo haar eigen spa/massagesalon te kunnen openen in Frankrijk. Jim was het tegenovergestelde van de gids Tom Cruise, hij sprak weinig engels, was stil en snoepte goed van de sake (ook wel: aardbeiensap, hij bewaarde het in een aardbeiensapfles).

Na een flinke stortbui begonnen we vanuit het dorp te lopen naar het volgende dorp. Al snel braken we dit af om een boeddhistische dienst bij te wonen. Omdat we maar met z'n tweeen waren viel het iets minder op tussen alle Thai en konden we ongestoord onze ogen uitkijken aan wat er allemaal gebeurde. De kinderen die versierde palmtakken binnendroegen, de ouderen die eten en geld aan de monniken gaven en de monniken die zeker een uur hun mantra oprakelden. Erg indrukwekkend. Om niet teveel vertraging op t lopen besloten we toch om na een uur de tempel uit te gaan en te beginnen aan de trip.

Mooie sfeerplaatjes (sorry, usb-kabel en camera in kamer laten liggen) van bergen, rijstvelden, bamboebossen, veel groen, waterloopjes, nog een paar Karren dorpjes enz enz. volgden. Rond 16:00 kwamen we aan in ht dorpje waar we die nacht overnachten. Dicht bij een waterval over vlakke rotsen. Het meertje bij de waterval was lekker warm om in te zwemmen, helaas bleek dat ik onder de bloedzuigertjes zat toen ik er weer uitkwam. Deze hadden zich gelukkig nog niet vast gezogen zodat ze er allemaal weer makkelijk afgeveegd konden worden.

In het kamp had Jim intussen een dorpbewoner opgeroepen om voor een paar biertjes te zorgen, zelf was hij begonnen aan het avondeten te maken onder het genot van.... een lekkere slok sake natuurlijk :) Na het eten had hij nog een verrassing, een stuk vrakensvlees gebraden boven het vuur, jumjum! De hutjes waren schattige hutjes en ondanks dat er geen matras in lag heb ik heelijk geslapen.

De laatste dag gingen gingen we een stuk lopen en daarna een ritje op een olifant maken. Zoiets moet je maar een keer doen (of eigenlijk niet). Het beest wordt met veel geschreeuw en een ijzeren pin achter z'n oren in bedwang gehouden. Na ongeveer een half uur hebben we het rondje olifant gemaakt en stappen we af om hem een flink portie bananen te geven. Hierna is het al ongeveer afgelopen. We eten wat in een restaurant, stappen in de taxi naar huis en spetteren onderweg nog wat mensen nat.

Al met al was het een geweldige ervaring. Mooie dingen gezien, leuke dingen gedaan en de persoonlijke aandacht van de gids zorgden voor weer een paar dagen om niet snel te vergeten.

Morgen.... waarschijnlijk een trein reserveren naar Sukothai (ik heb besloten hier geen trekkings meer te doen omdat het moeilijk wordt deze te overtreffen) en naar de tempel op de berg in Chiang Mai (Uit m'n hoofd: Doi Satep????). Voor de rest moet ik nog even de Lonely Planet raadplegen.

written by  markvakantie on April 15, 2007 from Chiang Mai, Thailand
from the travel blog: Thailand 2007
Send a Compliment

---

1 comment...

Met het vliegen naar Thailand had ik geen problemen, behalve het bijna niet kunnen slapen. Bij aankomst in Bangkok was ik dan ook behoorlijk moe. Daarbij genomen dat ik een cultuurshock had (volgens verschillende bronnen) resulteerde in een eerste dag die verschrikkelijk was. Wat doe ik hier, was eigenlijk de eerste vraag die bij me opkwam.
Na goede nachtrust begon ik weer met goede moed. Het reizen met de bus, dat de dag ervoor zo verschrikkelijk mis was gegaan (verkeerd gestuurd worden met de bus omdat ze je gewoon niet verstaan), probeer ik opnieuw, deze keer naar het Grote Paleis en de belangrijkste tempel van Thailand. WOW! Wat zijn die ongelooflijk gaaf. Ik heb er behoorlijke tijd gezeten, om de mooie dingen te zien en ook gewoon mensen te kijken. Mensen die offeren vooral, een mooi ritueel.

Daarnaast lukt het ook aardig met waar ik normaal niet zo goed in ben; contacten aanknopen. Deze eerste paar dagen heb ik (onder andere?) met medelanders, Ieren, Britten, Amerikanen, een zweed, en een canadees gesprekken gehad. Over wie en wat ze zijn, wat ze gaan doen en gedaan hebben. Erg leuk allemaal. Het verschrikkelijke van de eerste dag is er intussen dus wel af.

Het is intussen nog leuker geworden. De busreis van 12 uur naar Chiang Mai was daar geen bijdarage in, maar de stad zelf wel. En ook de combinatie van de stad en de feestdagen op dit moment. Sangkran is het Thaise nieuwjaar, van 13 tot 15 april. Het wordt jier wat vervroegd en verlengd met een paar dagen.

Om even te laten weten wat Songkrang inhoudt; het wordt ook wel het water festival genoemd. De dag dat de monniken de mensen "zegenen" door ze met water te besprenkelen (als ik het goed heb). Dit ritueel is overgewaaid naar de gewone Thai. Vandaag heb ik dus een (volkomen normaal) Supersoaker waterpistool-gevecht gehad met de halve stad. Echt niet normaal wat je meemaakt, op iedere 5 meter staan er mensen klaar met waterpistolen en emmertjes water om voorbijgangers te doorweken. Aan het eind van de dag liep ik dus zeik-en-zeik nat door de stad.

De plannen voor de komende dagen zijn ook al gemaakt. Morgen ga ik een kleine dag een kookcursus geven bij het guesthouse dat Sara me aanraadde, Gap's guesthouse. Daarna een trekkig van 3 dagen, raften, olifant rijden, mensen met een lange nek ontmoeten.

Zometeen ga ik terug naar m'n guesthouse. In de bus naar Chiang Mai heb ik kunnen regelen dat ik bij 2 andere mensen in kon trekken. Volgens mij zag ik er net eentje met een nieuwe vriendin naar binnen lopen (hij vertelde me dat hij op dit moment kon reizen omdat hij geen vaste relatie heeft en daar gretig gebruik van maakt), dus als er een paar extra slippers voor de deur staan dan kijk ik beneden nog even met de Birmanees Engels-voetbal terwijl hij mij Thais leert en ik hem Engels (hij wil het leren). Zo niet dan werk ik het dagboekje nog even bij en ga slapen. Morgen weer zoveel te doen en zoveel nieuws te zien.

Tot snel!

written by  markvakantie on April 11, 2007 from Chiang Mai, Thailand
from the travel blog: Thailand 2007
Send a Compliment

---

6 comments...

Het Suvarnabhumi vliegveld ligt zo'n beetje in het zuidoosten van Bangkok, het is niet zo lang geleden geopend en de Thai zijn nog aan de treinverbinding met het centrum aan het werk. De trein en zweeftrein(?) zweeftrein hebben de grootste prijs-snelheidsverhouding. Taxi's en waarschijnlijk ook de bussen kunnen in het centrum lange tijd vast komen te staan in het verkeer. Tenminste, dat denk ik :-)

Maar goed, de treinverbinding met het vliegveld is er nog niet en er worden als het goed is pendelbussen ingezet.

De trein stopt trouwens niet heul erg in de buurt van het hotel, zo'n 30 minuten lopen. Geen idee hoe laat ik bij het uitstapstation aankom (als ik uberhoupt met de trein mee kan) maar ik hoop dat ik tijdens de 30 minuten niet in de hitte terecht kom en omval van de zware vliegreis.

Hoe het met bussen zit weet ik niet precies. De aangegeven routes op internet hebben het over plaatsen waar ze naartoe rijden (op zich best logisch). Soms herken ik wijken, andere keren zijn het belangrijke plaatsen in Bangkok die ik nog niet herken. Lastig, lastig...

Net zoiets geldt voor de reis naar het noorden, naar de stad Chiang Mai. De nachttrein zou erg ok zijn, geen hotelkosten en je schijnt er best relaxt te kunnen slapen. Een nadeel is dat tegen de tijd dat ik de trein moet hebben half Thailand "on the move" is voor Songkrang, het Thaise nieuwjaar. Normaal geldt al dat je de treinkaartjes een week van tevoren moet reserveren, dus nu zal het wel helemaal een probleem worden. Voorlopig hoop ik nog dat het gaat lukken, zo niet... dan maar uren hobbelen in de bus.

written by  markvakantie on March 30, 2007 from Utrecht, Netherlands
from the travel blog: Thailand 2007
Send a Compliment

---

comment on this...